Wanneer besluit je als Recruiter, om jezelf te worden?

Als recruiter voer je veel gesprekken. Over het algemeen met kandidaten die interesse hebben in een baan en deze graag willen krijgen. Het grootste gedeelte van sollicitanten is alleen bezig met het krijgen van de baan en niet met de vraag of ze deze echt willen. Het hebben van een baan staat al lang niet meer garant voor een 40-jarige carrière bij dezelfde baas. Bedrijven bieden deze garantie niet, maar ook vanuit de medewerkers is er geen behoefte aan. Het aantal zelfstandige zonder personeel (zzp-ers) neemt sneller toe dan ooit. Hierbij kun je de vraag stellen of dit een vrijwillige beslissing is, een verkapte afkoopsom, sociale plan of een vorm van excuusondernemer?

De gemiddelde kandidaat maakt een inschatting hoe het bedrijf de vacante positie wil invullen. Wat zoekt men en waarom? De kandidaat zal vervolgens die rol spelen waarmee hij/zij de meeste kans op succes denkt te hebben. Nu mag je aannemen dat iedereen dagelijks een aantal rollen speelt. Zo ken ik een vaderrol voor mijn kinderen, een recruiterrol bij Strictly People, een sportrol in mijn vrije tijd, een familierol bij mijn ouders, maar ook een manrol bij mijn vrouw. Allemaal rollen die gespeeld worden. Meestal gebaseerd op de waarheid en dat ben ik. En daar zit nu de grote vraag. Wie ben ik? Door al die rollen te willen en soms moeten vervullen, worden er verwachtingen gecreëerd. Zowel voor degene voor wie ik die rol speel, als voor mezelf. Al deze rollen kunnen een mens onrustig maken. Onzeker zelfs. Iedereen heeft hier wel eens mee te maken.

Als recruiter speel je dus ook een rol. Het bijzondere aan deze rol is dat je anderen probeert te helpen zoveel mogelijk zichzelf te zijn. Daar help je namelijk de kandidaat, het bedrijf, de hiringmanager en natuurlijk ook jezelf mee. En dat voelt dan als de acteur die speelt dat hij niet kan acteren.