Weekend = vermoeiend, bodies, consuminderen

Weekenden zijn wel eens vermoeiender dan normale werkdagen. Afgelopen vrijdag zijn we naar de voorspeelavond van Huug geweest. Hij zit weer een tijdje op pianoles en een keer per jaar wordt er dan voorgespeeld in de bibliotheek, waar ze een zaaltje hebben. Zaaltje! Ik schat dat er ruim 100 bezoekers waren om voornamelijk jeugdig talent liedjes te horen spelen. Vanaf een jaar of 8 speelde jongens en meisjes de sterren van de hemel en dat we pas ruimschoots in de tweede helft van Hongarije - Nederland thuis waren, deerde niemand. De performance van Huug was geweldig, zeker ook omdat hij in staat was om tijdens het spel al te genieten. Niet alleen van zijn eigen spel, ook de aandacht, het podium en de atmosfeer. Heerlijk is dat. Het slotakkoord was van een jongedame die Pianoman speelde van Billy Joel, met mondharmonica en zang. Als ze volgend jaar meedoet aan de Voice of Holland zou het mij niet verbazen, wat een talent.

Zaterdagochtend vroeg met Matthijs naar de uitwedstrijd bij Jeka (Breda). Door hun promotie hebben ze het zwaar, dus de zwaar bevochten 1 - 1 was een uitstekend resultaat, hoewel de overwinning voor het grijpen lag. Een laat schot van Matthijs belande helaas op de paal. Het vooruitzicht op zijn feestje verlichtte die last wel. 'S-middags ging hij met vrienden naar de film en daarna hebben we het namenspel gespeeld. Een erg leuk spel waar je soms gierend van het lachen onder tafel ligt.

Toen ik gisterenochtend wakker werd en het al weer een uur verder was dan ik wilde, verlangde ik al weer naar een normale werkdag. Gewoon routine in opstaan, eten, werken, koffie drinken en kids naar school. Maar nu het weer maandag is, kijk ik weer uit naar het weekend!

Enige tijd geleden zijn we naar bodies geweest. Naast alle lichamen, is me nog een ding erg bijgebleven. Het gezondste volk ter wereld, althans gemeten naar gemiddelde ouderdom, leeft in het Verre Oosten. Waar precies weet ik niet, maar hun geheim is me bijgebleven. Zij eten altijd maximaal 80% van wat ze nodig hebben omdat ze overtuigd zijn dat een constant honger-gevoel je scherp en alert houdt. Zouden wij dat kunnen? Zou ik dat kunnen?

Wij die leven in een wereld waar overgewicht een nationale ziekte aan het worden is, terwijl er hongersnood heerst in de wereld, minder gaan eten dan nodig is om ouder te kunnen worden? Als we dan die 20% die we niet consumeren doorsturen naar die arme landen, vangen we niet 3 vliegen in een klap.