Chloor, solliciteren = liefde

Er zit geen chloor in het Vrijburgbad, maar mijn voeten vonden het toch minder prettig. Wel goed, want de wondjes zijn nu schoon en kunnen verder herstellen. Gelukkig hoef ik morgenavond pas weer te lopen, dus we hebben nog 2 dagen voor herstel. Gisteren weer een zwemtraining gedaan. Beetje bij beetje merk ik progressie in het zwemmen. Nu is het belangrijkste dat ik niet vermoeid het water uit kom, maar natuurlijk wil je altijd een stukje sneller gaan.

Gisteren veel contact met kandidaten gehad. Het blijft me altijd verbazen dat veel kandidaten solliciteren als wedstrijd zien. Alsof ze moeten winnen. Maar er valt helemaal niets te winnen. Het is meer een liefdesrelatie. De aantrekkingskracht moet van beide partijen komen en hoewel het liefde op het eerste gezicht kan zijn, is het innerlijk in dit geval zeker net zo belangrijk. Een kennismaking is als een eerste date, aftastend en is er een klik? Als dit gesprek positief is, ga je rondvragen wat anderen er van vinden. Snuffel je eens op internet en bij een 2e gesprek ga je elkaar beter leren kennen. De vragen worden anders en er wordt meer gekeken of je bij elkaar past. Uiteindelijk wordt je verliefd en ga je samen verder, helaas duurt deze relatie niet als in de liefde ook niet altijd eeuwig.

Waren er tien jaar geleden nog vaak jubilea van 25 jaar of nog langer binnen bedrijven, nu kom je deze bij ambtenaren al niet veel meer tegen. Tijden veranderen en onze arbeidsrelaties worden korter en vluchtiger. Deskundigheid wordt ingehuurd voor een beperkte periode waarna kennishouder en ontvanger weer verder gaan op zoek naar nieuwe kennis/ontplooiing. In de liefde lijkt het niet anders te zijn, scheiden kan zonder rechter en nu we Amerika achterna gaan (in Nederland scheiden 1 op de 3 stellen) zijn scheidingsfeesten al niet verrassend meer. Hoe lang zal het duren voordat bij elkaar blijven weer hip is?