Waar houdt teleurstelling op en begint boosheid

Gisteren  was dan eindelijk de kustmarathon. Bij de start was het prachtig weer, voor de tijd van het jaar. Wolken geen regen, beetje wind en 16 graden. Heerlijk om in te lopen. Om te voorkomen dat ik te snel ging starten ben ik bewust helemaal achteraan gestart. Niet heel slim omdat je dan misschien te langzaam start, maar na enkele kilometers trok het veld wat open en was er ruimte. Na Burghaamstede uitgelopen te zij over het strand en naar de Oosterscheldekering. Er stond niet veel wind dus dat liep prima. De 1e 10 km rustig aan gedaan in 1''02". De kilometertijden gingen soepel naar beneden en ik liep van groepje naar groepje. Miranda en mijn schoonvader stonden meerdere keren langs de kant voor drinken/gels wat zeer comfortabel was. 

Net nadat je bij Vrouwenpolder het strand bereik je de halve marathon. Ik kam hier door in 2'03" "dus de 11km in 1'01" "gelopen en geen spoor van vermoeidheid. Mijn doelstelling gemiddeld 6 min/km ging goed. Het stuk over het strand ging weer heel soepel. De tijden gingen naar iets boven de 6 min maar dat was ingecalculeerd. De Strandtent de Piraat kwam veel sneller in beeld dan ik dacht, dus alles ging uitstekend. Bij de Piraat door het mulle zan en over de platen naar boven dribbelen. Opeens voelde ik een stuk in mijn lies en ik schrok. Niet nu, dacht ik. Niet nu. Miranda en familie stonde onderaan met drinken maar ik liet dit lopen,was te veel bezig met de lies. Omdat er 2 mensen voor mij langzaam gingen, sneed ik bij een haakse bocht rechtsaf een stukje af, maar moest vanwege een plas een snelle stap opzij zetten. Weer een pijnscheut in mijn lies.

Vanaf  dat moment kreeg ik die lies niet meer uit mij hoofd. Is het dan stuk, gaat het stuk, is dit de pijn die je moet voelen bij deze afstand? Dat laatste kon ik niet geloven omdat ik nog niet op de 30 km zat en dat al vaak genoeg getraind had, pijnloos. Het tempo zakte iets, maar was nog prima. Na Domburg, goed 30 km, loop je via ene trap omhoog naar een uitzichtpunt. Hier deed elke stap pijn. Mijn linkerlies, hamstring, knie en voet kreeg bij iedere stap een pijnscheut. Toen wist ik dat het tempo omlaag moest om het überhaupt te halen. Na 2 km 7min te hebben gelopen, werd het gevoel niet beter en kon ik niet loslaten dat het een training is voor Lanzarote en dat ik mezelf niet onnodig zwaar moet blesseren. Het dilemma wel of niet uitlopen werd steeds groter en de teleurstelling om weer een wedstrijd vroegtijdig te moeten beëindigen, maakte me boos.

Wat ben ik toch een sukkel dat ik niet doorgedramd heb bij Anton dat ik een scan wilde voorafgaand aan de marathon. Dan had je nu geweten of je wel of niet door kunt gaan. Zonder het goed te beseffen stond ik bijna stil en besloot ik om uit te stappen. Een illusie armer ben ik bij Miranda in de auto gestapt en naar huis gereden. Vannacht prima geslapen, hoewel de tintelingen in mijn been me vaak wakker hebben gemaakt, maar door te gaan verliggen was dit weer weg en kon ik verder slapen. Morgen Anton bellen en aktie nemen. Ik moet nu weten wat er is en of ik verder kan gaan trainen want dit schiet niet op. Ik haat het als ik iets niet afmaak, blessure of niet. Ik voel me echt een lutser, het pestwoord dat Matthijs en ik graag naar elkaar gebruiken. Een lutser is een combinatie tussen een loser en een prutser!