Deceptie en eindelijk serieus!

Gisteren was dan de 1/4 triatlon van Kamperland. De hele dag regen dus ik was al niet echt heel blij op de fietst gestapt om richting Schotsman te vertrekken. Die 20 km zag ik als mooie warming up, maar met alleen maar regen was dat niet slim. Aangekomen, eerst aanmelden en dan langzaam klaarmaken. Het bleef maar regenen en koud zijn. Om 18:00 uur was de start voor de 1 km zwemmen. Al snel merkte ik dat mijn beenslag niet liep, er kwamen telkens kleine pijnscheuten in mijn linkerlies. Puur op armen door gezwommen en vanwege de wetsuit is dat geen probleem. Toen ik op de fiets stapte, dacht ik net binnen de 20 minuten weg te zijn. Het fietsen begon met een stuk meewind, maar na 8 km kreeg ik een miniscuul klimmetje te verwerken en daar schoot weer die pijn door mijn heup. Pijn is een groot woord, maar het voelde niet prettig. De 2e ronde, was het gedaan. ik voelde weer die scheuten en mijn beslissing was genomen, stoppen om te voorkomen dat ik weer weken niet kan lopen/fietsen/trainen. Wat een deceptie. De 1e wedstrijd van het jaar en ik haak af. Het fietsen leek goed te gaan, tempo lag goed boven de 36 km/uur dus een verbetering van die 2"22' 'was haalbaar, maar met een blessure de komende weken op vakantie en was het niet waard.

De eerste uren voelde ik me een loser. Opgeven! Vreselijk. Vanochtend bleek dat het een juiste beslissing is geweest. Nu is het te overzien, morgen naar Anton en na laten kijken. Dit voelt niet lekker en is dus zeker niet voorbij. Morgen meer. Nu tevreden zijn met die serieus genomen beslissing i.p.v. dom doorgaan. Toch iets geleerd de afgelopen jaren.